زمانی از جهان سوم، جهان سومی بودن نوشتم:

"گاهی به جهان سومی بودن چیزی که برائت ما از تنبلی ها و سستی هامون شده؛ می رسم اما وقتی درست به این واژه فکر می کنم می بینم اصلا جهان سومی در دنیای خارج وجود نداره در واقع جهان سوم همان دنیای کوچیک و محصور و محدودی هست که من دور خودم کشیدم

جهان سومی که ریشه ی همه ی نداشته هات رو گردن دیگران میندازی؛

گردن پدر و مادری که هستیش رو به پای تعالی تو ذره ذره خرج کرده

دانشگاهی که به اصطلاح تو رو از رشد متوقف کرده؛ و در حالت سکون معلق ساخته

رشته ای که احساس میکنی مغز تو رو فریز کرده و قدرت فکر کردن و پرواز فکر رو ازت گرفته

اساتیدی که با شخم زدن روحت تو رو؛ درگیر نفرت های پوچ و بی پروا کرده

جامعه ای که با شلاق های گاه و بی گاهش تو رو هر روز به پایین و پایین تر کشونده"...

 

نقد دیدگاهی که؛ سیستم جهان سومی بودن را به عنوان یک مانع پیشرفت قلمداد می کند، این روزها که در ارتباط با علمداران و سردمداران منتقد جهان سومی بودن هستم !!! اشخاص شخیصی!!!؟؟ که دائم اُرد می دهند و مملکت، سیستم آموزشی و هزار و یک واژه ی نچسب دیگر را در کنار هم قرار داده و  همه چیز را در ارتباط با جهان سوم بودن قرار می دهند، به این فکر میکنم که واقعا جهان سوم را با تمام وجودم میتوانم حس کنم

زمانی که فرهیختگان جامعه را در جایگاه چاپلوسان و ریاکاران می بینم

حقارت شخصیتشان را می بینم  که نمود می یابد در رقم زدن آینده ای مبهم برای ما

زمانی که می بینم ظواهر و جلوه های رنگ و روغنی، فرهیختگان را به مرتبه ای از تنزل شخصیت می رساند که عدالت را در سایه می گذارند و  عجین می شوند با اصطلاحات مدرن جامعه امروزی ما؛ با کلاس...!!!!؟؟؟

 که دست می برند به قلم، خنده می اندازند به لب و با یک حرکت ناجوانمردانه از قابلیتی یکسان، دو سطح طبقاتی در آینده ای نه چندان دور می سازند...

این روزها جهان سوم را می توانم در چشماهایی که ملتمسانه در جستجوی حداقل های زندگیشان در دستان فرهیختگان هستند، ببینم زمانی که عطای عدالت را به لقایش بخشیده اند.

این روزها می نویسم؛

جهان سوم؛ واژه ای غریب اما نزدیک

وجود دارد ، زندگی میکند

و شاید از وجود ما هم بزرگتر و ریشه دارتر باشد.

 

 

حضرت علی (علیه السلام):

«مَنْ صَارَعَ الْحَقَّ صَرَعَهُ-

هرکه باحق درآویزد(زدو خورد نموده ،بخواهد آنرا از بین ببرد)حق اور ابه خاک افکند(نابود سازد ،زیراخداوند یارحق است وکسی را توانائی نیست که بااو پنجه اندازد)»

 

منبع :نهج البلاغه -فیض الاسلام حکمت ۴۰۰

الان که دارم این پست و میزارم. رو تابی که آقا سید واسه نوه هاش تو حیاطشون درست کرده نشستم!همین تازه نشستم!داشتیم با آقا سید به خدمت باغچه ها میرسیدیم حسابی خوشگلشون کردیم یه طرف که درخت یه طرف هم سبزیجات و گل !تو این هوای آلوده تو این شهر غریب اینجا هواش با همه جای این شهر و خونه هاش فرق داره!!معصومه خانم در حال پایین اومدن از پله هاست با سینی ای که احتمالا توش سه فنجون چای و نبات و کشمشو قنده!جای شما خالی!من رفتم!

معرفی نفرمودین؟

 

مصرعی از قلب مـن ، با مصرعی از قلب تــــــو ...

شاه بیتی میشود در دفتر و دیوان عشـــــــــــــــــق ...

خیلی خوبه که دستِ فاصله هیچوقت به عشق نمیرسه مگه نه ؟ :))

کسی که راحت تو رو میذاره زیر پاش میره

دو قدم جلوتر داره زیر پای کسی دیگه له میشه

قانون طبیعت اینه از هر دستی بدی میگیری !