کار کردن برای خدا در هر عرصه ای که باشد نتیجه اش پاکیزگی روح و نورانیت قلب است. و یکی از این عرصه هایی که جوانان این مرز و بوم را تا حد نورانیت عرفای سالخورده، بالا برد عبارت بود ازعرصه ی سرنوشت ساز «هشت سال دفاع مقدس». آن هنگام که دشمنان خدا و دین خدا با تمام توان برای محو شریعت الهی، جنگ نابرابری را بر ما تحمیل کردند این جوانان مؤمن و انقلابی بودند که برای رضایت خداوند از تمام زندگی خود گذشتند و پا در میدان نبردی سهمگین نهادند.
همان ها که نه احساسات دوران جوانی، نه رنج دوری از والدین و خانواده و نه حتی ترس از مرگ نتوانست مانع از حضور و جانفشانی آنان گردد. نتیجه ی چنین حضور خالصانه ای این بود که روز به روز به صفا و نورانیت آن رزمندگان، اضافه می شد و لحظه به لحظه به لحظه سبک بار تر می شدند؛ تا جاییکه برای پروازشان دیگر هیچ مانعی وجود نداشت.
«معروف بود در دوران دفاع مقدس ميگفتند فلانى نور بالا ميزند...يعنى بزودى شهيد خواهد شد... اين را من خودم مشاهده كردم. نه یک بار و دو بار. ... يك سرگرد ارتشى كه بعد ما فهميديم ايشان اهل آشخانه است - سرگرد رستمى - به ميل خود، به صورت بسيجى آمده بود در مجموعه‌ى گروه شهيد چمران، آنجا فعاليت ميكرد. بنده مكرراً او را ميديدم؛ مى‌آمد، ميرفت. يك شبى با مرحوم چمران نشسته بوديم راجع به مسائل جبهه و كارهایى كه فردا داشتيم، صحبت ميكرديم؛ در باز شد، همين شهيد رستمى وارد شد. چند روزى بود من او را نديده بودم. ديدم سرتاپايش گل‌آلود است؛ اين پوتينها گل‌آلود، بدنش خاك‌آلود، صورتش خسته، ريشش بلند؛ اما چهره را كه نگاه كردم، ديدم مثل ماه ميدرخشد؛ نورانى بود. روزهاى قبل، من اين حالت را در او نديده بودم. رفته بود در يك منطقه‌ى عملياتى، آنجا فعاليت زيادى كرده بود؛ حالا آمده بود، ميخواست گزارش بدهد. او بعد از چندى هم به شهادت رسيد...اين نورانيت را خيلى‌ها ديدند؛ ما هم ديديم.» [1]
و امروز که سال ها از دوران دفاع مقدس می گذرد، همچنان حسرت نورانی شدن و پر کشیدن به سمت ملکوت، بر دلهای بی قرار، باقی مانده است. یادمان باشد که مسیر کمال، مسدود شدنی نیست و فیض مستمر الهی، برای رسیدن به روح و جان عاشقان، مهیاست؛ فقط باید «راه بلد» مسیر باشی... «با ولایت تا شهادت»
پاورقی:
1- رهبر معظم انقلاب/ 24 مهر
vahidblog shabake nasim