معلم

معلم عزیزم ای دریای بیکران مهر و عطوفت باز مهر شد و یاد مهربانی ها افتادم و بی گمان تفسیر و ترجمان واژه محبت لبخند زیبای توست.

امشب کفشهای نخوت را بر دیوارهای تواضع می کوبم و با تمام هستیم در برابر سادگی تو زانوی ادب و احترام می زنم ؛ این یک گریز ادبی نیست تا در لابلای کلمات پرطمطراق ادبیات فارسی بخواهم از دریایی بیکران بنویسم و از شمعی فروزان که خود می سوزد تا روشنگر محفل و ابصار مجمع عاشقان علم و دانش باشد.

گاهی در کنج مخیله ام به دوران کودکی آنگاه که خود نوباوه ای بازیگوش بودم سفر می کنم ، هیاهوی کلاس و درس عجب شیرین بود و سئوالهای ساده ما معلم را به چندین برهان و استدلال وا می داشت تا رسالت آموختن خوبیها در کنار علم را لباسی از رنگ تکامل ببخشد .

آنگاه که دلتنگ دوران درس و مدرسه می شوم به یاد معلمان گرانقدری که همه را دوست داشتم و دارم به بلندای آسمان و سفید ترین کبوتر در پرواز نظری می افکنم و به یاد دست پرمهر آموزگارم دستی بر شاخه گلهای رنگارنگ و معطر می کشم .

معلم عزیزم افتخار کن که همگان از نوابغ علم و سیاست تا اقتصاد و تجارت اگر سرمایه ای دارند همه مرهون و مدیون  زمزم زلال کلامت تو هستند و هرچه و هرکه باشند با هر مکنت و قدرت دست پرورده اندیشه تابناک تو می باشند .

گرچه این روزها چنگال بی رحم نابرابری اقتصادی هر روز بیشتر از پیش صورت نورانیت را می خراشد و گاه می پنداری که به فراموشی سپرده شده ای ولی کوه های استوار با طوفان  ناملایمات آشنای دیرینه اند تو که از دیار دماوندی گلهای رویت پژمرده و افسرده می شوند اما خود ایستاده ای و خواهی ایستاد.